Thuiswerken vs. op locatie

“Ik ga fulltime thuiswerken.” dacht ik toen ik in oktober 2020 startte als Virtual Assistant.

De klanten kwamen vlot binnen, waaronder ook 1 klant op locatie. En eigenlijk vond ik dat nog wel eens leuk zo ‘terug buiten mogen’. Want de hele dag alleen op mijn bureaustoel zitten was toch maar wat stillekes. Het heeft natuurlijk heel wat voordelen:

• je kiest je eigen bureaumuziek;
• je kiest je eigen werkuren;
• het is toegelaten om in pyjama te werken.

Maar ik miste toch wat professionele contacten zonder de tussenkomst van een scherm en een WIFI-verbinding. Dus ik klaagde niet om mijn auto te nemen en naar de klant te rijden.

Ondertussen werk ik anderhalve dag per week op locatie bij twee verschillende klanten in dezelfde straat. Hierdoor kom ik in contact met heel wat leuke mensen en behoor ik ook wel een beetje tot een leuk team. Het is altijd wel eens leuk om ‘ergens bij te horen’ he. Don’t we all want that?

Ik mag zelfs af en toe mee in de file staan. Elke keer opnieuw hoor ik spontaan Frank Dingenen “Samen in de file, ja gezellig!” zingen. (Voor de lezers die wat jonger zijn dan ik, hier kan je meegenieten!)

De overige drieënhalve dag werk ik dus thuis. Ik heb een leuke zolder waar mijn bureau staat, met een groot extra scherm en een ergonomische bureaustoel. Maar daarnaast is mijn zolder (zoals bij velen zeker?) ook de stockageruimte en de speelruimte van de kids. Of beter gezegd: “de dumpruimte”. Alles wat ze niet meer op hun kamer willen zetten, dumpen ze maar een verdieping hoger. Waardoor mijn leuke zolder op dit moment dus eerder een muffe rommelige zolder is. Opruimen staat al heel de zomer op mijn takenlijstje, maar hier vertoon ik spijtig genoeg wat uitstelgedrag.

Hierdoor werk ik dus al een tijdje in mijn living, waar ik een snelle toegang heb tot mijn keuken. Af en toe eens een koffietje halen, keuken opruimen, nog eventjes de afwasmachine leegmaken en ohja “er steekt nog wat was in, ik ga die nog snel opplooien”. En zonder dat je het weet ben je weer een half uur verder en heb je geen enkele taak van je (werk)lijst kunnen schrappen. (Maar de was is wel gedaan! )

Een half jaar geleden moest (mocht?) ik voor een klant voor de allereerste keer naar de coworkingspace in De Hoorn in Leuven. Het beviel me daar zo erg, dat ik daarna nog verschillende keren een ‘hot desk’ reserveerde.
Je moet je hier geen echte bureau’s verwachten, maar een open industriële ruimte met wat hoge en lage tafels, een zitplaats, … waar het volk binnen en buiten loopt. Er is daar altijd wel wat te doen, want het gebouw huist ook nog private offices, meeting rooms, bar, restaurant en een feestzaal.

Voor mij is daar werken effe buiten zijn, back to my roots (geboren en getogen in Leuven ), in een coole industriële buurt die volop in ontwikkeling is. Bovendien is de Takeaway daar heel wat uitgebreider dan in het mooie Zichem waar je enkel pizza, fritten, kebab en pitta kan bestellen. Lang leve de sushi en poké bowls. Ik zit daar dan wel vaak gewoon alleen met mijn hoofdtelefoon op, gefocust te werken en af en toe mee te genieten van de bedrijvigheid. Het is niet dat ik daar kom voor de menselijke contacten.

But I have to admit (en koppige ik doet dat niet graag!): het is wel een beetje ‘onnozel’ om voor een coworking (minimum) een half uur te rijden (weer die Frank Dingenen in mijn oren) en dan ook nog €6,00 te betalen voor een parking. En dan de echtgenoot die durft te zeggen: “Eigenlijk was dat de bedoeling niet he…. Je ging THUISwerken.” Kendet?

Ik was dus heel blij toen ik hoorde dat er in Diest een coworking ging openen. Recht in het centrum, met parking (!), op 20m van het bedrijf waar ik (voordat ik zelfstandig werd) 8 jaar gewerkt hebt.